Kendi ölümümün şahidiyim... en yakın şahidi.. öyle bi şahitlik ki bu ; zamanla "olan"ın "olduğu"na dönüştüğü .. kendi kendine bir sohbetteyim..
Kendi ölümümün şahidiyim.. ismim birşey ifade etmiyor artık birçok insana.. unutuluyorum .. hatrı sorulmayan , renksiz bir yalnızlığa bürünüyorum ..
Hatırlıyorum .. bir zamanlar, küçük bir kız vardı.. aceleci adımlarıyla yürüyüp geçen içimden .. bir sırt çantası soluk .. gözlerinde ürkekliği...
Yağmur yağardı.. koku'm toprak.. belki biraz da gözyaşı .. insan'a dair.. ama hayatta..
Bir yolculuk vardı , telaş bazı günler de.. kızgınlıklar kadar mutluluk da ordaydı..
Gramafon'da çalan bir şarkıyla ansızın, havası değişirdi tüm evrenin.. ağlarken bir güneş doğardı bir anda.. sonra bir kapı sesi .. bir dost..
Yollara taşan yapraklarım , sohbetlerim vardı soframda..
Gelenim gidenim , dertleşenim vardı benim..
Soranım bilenim ..
Belki de ben yanlış hatırlıyorum tüm bunları..
Tek bildiğim..
Kendi ölümümün şahidiyim..
Yağmurlarla kavrulup, doğan güneşle ıslanıyorum şimdi.. siliniyor topraklarımdan ayak izleri .. ne bir kahkaha , ne bir ağıt.. her gün biraz daha ayrı ...
Ben Mektep sk. no : 14
ölüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder